Hoe beleefden Jean-Jacques en Winfried een van de gevaarlijkste fietstochten ter wereld?

Jean-Jacques François en Winfried Hoenselaar waagden zich in juni per fiets aan de Manali to Leh Highway-tocht, die tot de hoogste en gevaarlijkste routes ter wereld behoort. In onze vorige blog las je al hoe de twee fietsvrienden zich hierop voorbereidden, maar nu zijn we natuurlijk benieuwd hoe ze de tocht door de Himalaya in India nu uiteindelijk beleefd hebben. Hoog tijd voor een dubbelinterview!

Vertel eens, heren: hoe zag de Manali to Leh Highway-tocht er precies uit?
Winfried: ‘Het was een georganiseerde fietstocht van tien dagen, die ongeveer zeshonderd kilometer bedroeg. Je bagage werd in een soort volgauto meegenomen en ’s avonds werden de tentjes voor je opgezet, al sliepen we soms ook in guesthouses. Daarnaast werd er eten voor ons gekookt en stond er in de ochtend ontbijt voor ons klaar. Rond een uur of negen vertrokken we dan weer om zo’n vijf tot zeven uurtjes te gaan fietsen, afhankelijk van de zwaarte van die dag. Daarna werd er gezamenlijk gegeten in een eettent en mocht je onder een soort studentendouche stappen. Vervolgens stopte je je in je slaapzak.’
Jean-Jacques: ‘Het eten wordt inderdaad geregeld voor je, maar daar is ook alles mee gezegd. Je wil eigenlijk gewoon spaghetti eten, en niet rijst met papadum en linzen. Vanwege de grote hoogte veranderen je smaak en eetbehoefte namelijk ook. Op die muffe handel zit je dan gewoon niet te wachten. Je kon er ook voor kiezen om lekker op straat lokaal voedsel te eten, maar daar had ik toch wel een beetje een hard hoofd in.’

Vonden jullie het fijn dat alles georganiseerd was, of zouden jullie zo’n tocht in het vervolg liever op eigen houtje rijden?
Winfried: ‘Je was de hele dag al behoorlijk inspannend bezig. Als je dan ’s avonds ook nog eens je eigen eten moet gaan klaarmaken… Het geeft je ook wel een bepaalde vrijheid, want ik vind het wel lekker om zonder bagage te fietsen. Zeker met een tocht als deze vind ik het dan fijner als je gewoon met een rugzakje kan fietsen. Je drinkt bijvoorbeeld zes tot acht liter water per dag. Als je bidon leeg was, kwam de volgauto en werd hij bijgevuld. Daarnaast vond ik het groepsaspect leuk, want je begint samen aan zo’n avontuur. Binnen een paar dagen creëer je wel een hele fijne sfeer binnen zo’n groep.’
Jean-Jacques: ‘Ik sluit me daarbij aan en vond het ook fijn. Het feit dat er eten aanwezig is, maakt dat je weet dat je kunt vertrouwen op wat er aanwezig is. De rest, wat je allemaal om je heen ziet en er ook heel erg lekker uitziet, is gewoon niet vers. Dat kun je je gewoon niet permitteren. Je darmstelsel is al gevoelig aangezien je de hele dag zit, dan kun je dat gewoon niet aan. Het scheelt je daarnaast inderdaad enorm veel bagage en dus ook tijd.’

Over dat eten gesproken: hoe hebben jullie dat aangepakt?
Winfried: ‘Normaal gesproken eet ik wel eens bij een stalletje langs de weg, want dan kun je je incalculeren dat je een keertje ziek wordt tijdens de vakantie. In dit geval beperkte ik me echter tot de keuken van de organisatie zelf en hebben de Kalkman Energy Bites ons heel erg geholpen.’
Jean-Jacques: ‘Geholpen? Voor mij was het gewoon heel belangrijk! Als ik tijdens lange ritten heel veel suiker eet, krijg ik een plofmaag en zwel ik helemaal op. Dan wordt mijn eetlust alsmaar minder. De Kalkman Energy Bites stopte je echter zo achterin je shirt en at ik elke drie à vier uur. Het grappige is dat je lichaam op een gegeven moment stabiliseert. Het is dan gewend aan het verbruik, waardoor je verlangen naar eten zakt. Dan heb je met minder eigenlijk ook al genoeg, omdat je lichaam zich aanpast. Er waren bijvoorbeeld ook avonden waarop ik na wat rijst en naanbrood al vol zat.’
Jullie sliepen al die tijd op grote hoogte. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Winfried: ‘We hebben een dag of vier boven de vierduizend meter geslapen, waarvan twee dagen rond de 4800. Dan merk je dat er minder zuurstof in de lucht zit en slaap je wat onrustiger. Gelukkig hadden wij allebei geen last van hoogteziektes, een veelvoorkomend probleem. Er zijn bijvoorbeeld ook twee mensen van onze groep na een dag of vier afgehaakt en naar het ziekenhuis gebracht. Ze hadden allebei een veel te lage saturatiewaarde, die zat vijftig procent of zo. Ze zijn bijna een dag aan de zuurstof geweest om weer op te knappen.’
Jean-Jacques: ‘De eerste nacht sliepen we al op 3300/3400 meter. Dan heb je er nog niet zo’n last van en is het nog leuk om in een tent te slapen. Dat wordt natuurlijk wat minder leuk als je dagen onderweg bent. Je kan je eigenlijk ook niet goed wassen en slaapt in het ergste geval in je fietskleding in de slaapzak. ’s Nachts moet je er dan wel uit, want we dronken zoals gezegd overmatig veel. Dan kom je buiten op je slippers, sta je weer onder de sterrenhemel - soms in de sneeuw - en moet je je tent weer in.’
Het zal niet altijd even gemakkelijk geweest zijn. Hebben jullie er ooit aan gedacht om af te stappen en naar huis te gaan?

Winfried: ‘Nou, ik heb wel een nacht of drie/vier gemiddeld slechts drie uurtjes geslapen. Er zijn namelijk nachten geweest dat ik zo’n acht keer mijn bed uit moest om te plassen, want je drinkt dagelijks zes tot zeven liter. Voordat je weer ligt, ben je dan weer een kwartier verder. Maar ik heb absoluut geen moment gedacht: ik wil niet meer. Ik heb altijd in mijn achterhoofd gehouden dat ik dit heel graag wilde.’
Jean-Jacques: ‘Ik sluit me daar volledig bij aan. Je hebt wel je dieptepunten, maar het is niet dat je op een gegeven moment zegt dat het niet meer hoeft. We hebben allemaal een eigen grens, dat is heel persoonlijk. Ik dacht vaker bij mezelf: als je het eens anders bekijkt, heb je er misschien wel weer zin in. Geen moment komt het in je op om te stoppen. Zoals Wilfried zegt: je wilt het zelf, het is niet dat het je opgelegd wordt.’

Het rijden van zo’n tocht brengt natuurlijk heel wat ervaringen met zich mee. Wat was het hoogtepunt van jullie reis?
Winfried: ‘Op de allerlaatste dag beklommen we de Khardung La, de allerhoogste bereikbare bergpas ter wereld. Na zo’n zes uur fietsen bereik je dan de top en dan komt alles samen. Dat was tevens het einde van de trip en dat was voor mij echt het hoogtepunt. Je beseft dan dat je de hele tocht hebt volbracht en het allemaal gelukt is. Dat roept een bepaald gevoel van trots en blijdschap op, ook gezien de hele voorbereiding. We hebben hard getraind en ik ben zo’n veertien kilo afgevallen ervoor, waarna ik tijdens de tocht ook nog eens drie à vier kilo verloor. Als je daar dan op de top staat en alles gelukt is zoals je wilde, geeft dat wel enorme voldoening.’

Jean-Jacques: ‘Het eindpunt van de Khardung La zie je eigenlijk vanaf het begin niet liggen. Als je dan boven bent, komt daar het besef wat je gedaan hebt. Dan komt alles bij elkaar en sta je daar toch wel even emotioneel te zijn, hoe stoer je ook wil zijn. Het tweede hoogtepunt was dat we ook nog mochten afdalen. Dat was heel zeldzaam, omdat dit eigenlijk niet toegestaan is vanwege de smalle wegen. Mensen die dit wel doen, rijden dan ook met de auto of motor omlaag. In India is het echt bizar hoe mensen autorijden: het recht van de sterkste geldt er. Iedereen moet maar wijken, dus tegen hoge uitzondering mochten we afdalen. Dat was echt bizar. Ik heb nog nooit eerder zo’n lange afdaling gedaan.’

Knap gedaan, mannen! Welke leerpunten nemen jullie mee richting de toekomst?
Winfried: ‘Je leert misschien nog wel wat meer relativeren. Als je in Dehli in een sloppenwijk terechtkomt, vraag je je af hoe je je in Nederland druk om bepaalde zaken kan maken. Dan zie je hoe het dus ook had gekund. Wij zitten hier bijvoorbeeld wel eens te klagen dat we bij een dokter of specialist drie kwartier moeten wachten, terwijl ze die mogelijkheid daar niet eens hebben.’
Jean-Jacques: ‘Je kan je grenzen weer verleggen, wat bij elke trip overigens het geval is. Ik heb ook veel geleerd van de andere cultuur: hoe zit een land in elkaar, wat is het verschil tussen Nederland en een Aziatisch land als India? Die verschillen zijn heel groot, dan zie je dat het allemaal veel slechter kan. Ik denk dat dat wel voor de rest van mijn leven verankerd blijft.’

Wil je het avontuur Jean-Jacques en Winfried in beeld en geluid bekijken, klik dan hier.