Dorien Cramer vertelt over haar Steppenwolf - 500km ultra gravel

Dorien Cramer

Hockey, floorball of hardlopen. Dorien Cramer vindt sinds jongs af aan al haar plezier in het sporten. Na enige tourvakanties kwam ze er toch achter dat de passie bij het fietsen ligt. Lange afstanden, midden door de natuur en alles op eigen houtje. Genoeg reden om mee te doen aan een tocht van Berlijn naar Usedom en terug. Dorien neemt ons mee in de voorbereidingen en de mentale wilskracht die nodig is om de Steppenwolf te overwinnen.

De Steppenwolf bestaat uit een route van 550 kilometer, waarbij de deelnemers hun eigen eten en slaapplek verzorgen. Een kleine week van tevoren krijgt men inzicht in de route. Vanuit hier kan er gekeken worden waar de beste rustplekken zijn en dus ook hoe de race er ongeveer voor het individu uit gaat zien. De Steppenwolf staat bekend om haar inclusiviteit. Hierdoor is er een mooie scheiding te zien tussen de die hard gravelfietsers en de recreatieve fietsers. Laat dit echter niks wegnemen van de prestatie. 25% van de deelnemers wisten de finishlijn namelijk niet te halen.

Voorbereiding is het halve werk

4 maanden lang heeft Dorien in samenwerking met haar coach Sjoerd Jansman getraind voor deze prestatie. Haar vrije tijd werd gevuld door maar liefst 6 trainingsdagen per week. Vijf dagen gewijd aan het fietsen en één aan kracht om de snelle vaart van de progressie bij te kunnen benen. Dorien had tijdens het trainen tot 7 uur lang gefietst. Dit was goed te overbruggen met snacks tijdens het trainen en een grotere maaltijd naderhand. Het voelde daarom niet aan als een zware opgave of een risico voor de race. Door gebruik te maken van voeding zoals brood, bananen, muesli en verschillende gelletjes, was er genoeg energievoorraad om de trainingen gemakkelijk door te lopen.

Voor de Steppenwolf had Dorien niet een echt voedingsplan gemaakt, behalve dan te zorgen voor een mooie afwisseling tussen stevig voedsel en Kalkman Bites of andere gelletjes. Denk bij stevig voedsel aan brood en bananen onderweg en in de avond een portie friet. Voor de start van de tweede dag bracht ze havermout mee. Dit als idee om zowel snellere energie te hebben, als ook een goede vulling van de maag om misselijkheid te voorkomen.

Echter hoe dichterbij het evenement kwam, des te meer ‘problemen’ zich gingen voordoen. De vele inspanning van de afgelopen tijd zorgden ervoor dat er pijntjes en kwaaltjes gingen ontwikkelen. De ene dag aan krachttraining was niet genoeg om de over ontwikkelde benen en conditie te ondersteunen. Pijn aan de ellenbogen en rug speelde op en een check bij de fysiotherapeut gaf slecht nieuws. Er werd afgeraden om door te blijven trainen om zo het lichaam de tijd te geven om te herstellen. Hoewel Dorien hier de logica van in kon zien, heeft zij er toch voor gekozen om het advies in de wind te slaan en op eigen kracht door te gaan. Het evenement stond voor de deur en ze wilde na die maanden trainen, nu niet stoppen.

De laatste weken voor het evenement tellen het zwaarst. Er moeten testen gedaan worden aan de fiets, alle materialen moeten uitgezocht worden en de slaapplekken moeten, in hoeverre dat gaat, vastgesteld worden. Omdat Dorien voor haar eerste keer meedoet, vraagt zij raad bij enkele ervaringsdeskundigen. Zo heeft zij bijvoorbeeld bij voormalig militair aangeklopt om te achterhalen hoe het voelt en hoe je er mee om moet gaan om tot het gaatje te gaan.

Mindset moet overwinnen

Men kan alles tot in de puntjes voorbereiden om er zeker van te zijn dat alles goed verloopt, maar toch zijn er altijd aspecten waar geen rekening mee gehouden kan worden. Helaas was dit voor Dorien ook het geval. Na de eerste 150 kilometer kreeg zij last van misselijkheid. Ondanks het voedingsplan dat ze juist had bedacht om zowel voldoende energie binnen te krijgen, als niet misselijk te worden. Iets waar moeilijk voor de trainen valt. De benen waren nog in topconditie, maar de darmen keken daar anders naar. Ze koos er daarom voor om een grote maaltijd naar binnen te werken, in de hoop dat dit nog wat recht kon trekken. Helaas werkte dit averechts en moest ze eraan geloven om de race in een langzamer dan gewild tempo af te maken. Het plan om de nacht door te fietsen was niet meer haalbaar en het viel haar zwaar. Na verslagen en huilend op de fiets te hebben gezeten, besloot ze een nacht in een trekkershut door te brengen en even op adem te komen.

‘Het was voor mij een blinde vlek. Ik zag het niet als een echt risico. Oververmoeidheid en energie te kort was voor mij een groter risico’, aldus Dorien. Opgeven was echter geen optie. Ondanks de tegenslag, heeft ze de race binnen vier dagen weten uit te fietsen. De druk van het moeten trainen heeft ervoor gezorgd dat ze mentaal ook voorbereid was op een grote tocht. De vele trainingsuren en discipline heeft uiteindelijk iemand gevormd die ijzersterk in haar schoenen kan staan.

Ondanks de tegenslag vertelt Dorien om te genieten van het proces. De dunne lijn tussen het leuk vinden om jezelf te pijnigen en het té ver gaan, was een drijvende factor in het door willen blijven gaan. De constante progressie gaf haar een kick om elke dag toch weer op die fiets te stappen en de nodige kilometers te maken. Ze ziet de Steppenwolf als een leermoment om toe te passen op het volgende evenement. De komende tijd bereidt ze zich voor op een triatlon om wellicht later nog een gravel ultra aan te gaan.

Meer weten:  

https://steppenwolf-berlin.de/

https://dorienfietst.wordpress.com/