Michel (alias Mr. Ridearound) - over ultrafietsen

Na 12 uur fietsen neemt je hoofd het over
Michel Reuser is al sinds zijn zeventiende wielrenner. Hij reed wedstrijden op hoog niveau, verkende Europa op de fiets, dook in het veldrijden en gravelbiken. Maar één ding had hij nog nooit gedaan: een ultra. Een rit van 300 km of meer. “Ik had vaak ritten van 200 km gereden, maar nooit erboven. Ik was benieuwd wat er zou gebeuren als ik daar wél overheen ging.”

Vorig jaar zette hij het plan om in actie: een volledig rondje België, 550 km met 4.000 hoogtemeters, binnen 24 uur. “We vertrokken om middernacht, op de warmste dag van het jaar: 39 graden. Na 90 km reed ik mijn band stuk. Het duurde vijf uur voordat we weer konden fietsen. We gebruikten zelfs Kalkman-voedselpapiertjes om de band te repareren.”

Toch was dat niet het zwaarste. “Na 12 uur verandert alles. Je benen doen pijn, je rug, je vingers. De adrenaline is op. Dan moet je hoofd het overnemen. Als je motivatie dan niet ijzersterk is, red je het niet.”

En toch: “Op een gegeven moment kom je in een roes. Je denkt niks meer. Alleen je benen draaien. Je bent volledig in het moment. Dát is wat ultra voor mij betekent.”
 
Rondje België in 1 dag: 550 km, 39 graden, kapotte band en pure wilskracht
Sommige ritten plan je. Andere beleef je. De ultratocht van Michel en drie fietsvrienden valt duidelijk in de tweede categorie.

Op 21 juni stapten ze om 00.00 uur op de fiets voor een rondje België. “550 kilometer, 4.000 hoogtemeters, en het werd de warmste dag van het jaar. Niet bepaald ideale omstandigheden.” Toch gingen ze. Zonder slaap, maar met een missie.

Al snel sloeg het noodlot toe: “Na 90 kilometer reed ik over glas. Mijn band ging lek en bleef lek gaan. Vijf uur lang zijn we bezig geweest om het te fixen.” Toch gaven ze niet op. “Op zulke momenten telt niet meer hoe fit je bent, maar hoe graag je het wil.” Onderweg haalde Michel water bij kerkhoven, café’s en fonteintjes. “De kunst is blijven eten en drinken, ook als je geen honger hebt. Je lijf verbrandt langzaam, maar continu. Ik verloor op het eind energie omdat ik vergat te drinken. De laatste twee uur was ik uitgedroogd.”

Toch haalde hij het. “Niet dankzij mijn benen, maar dankzij mijn hoofd. Op een gegeven moment zit je in een soort trance. Je denkt nergens meer aan. Alleen de volgende kilometer telt.” Achteraf zei hij tegen z’n fietspartner: “Eigenlijk was het helemaal niet leuk. Maar we hebben het wel geflikt. En dat maakt het onvergetelijk.”
 
Waarom Michel de langste dag van het jaar fietst voor zieke kinderen
Michel houdt van fietsen. Maar wat hij nog belangrijker vindt, is waarom hij fietst. “Vijf jaar geleden overleefde ik acute leukemie. Sindsdien zie ik dingen anders. Als ik iets doe, moet het kloppen. Voor mezelf én voor een ander.”

Tijdens het weekend van de langste dag (22-23 juni 2025) organiseert hij daarom twee ultratochten: een rondje België en een rondje Nederland, elk zo’n 600 km. “Deelnemers kiezen hun route. We starten om middernacht. Het is geen race, maar wel een uitdaging: wie rondt zijn cirkel het snelst?”

Maar de échte drijfveer is het goede doel. “Iedereen doneert aan een kinderziekenhuis op of nabij de route. Het maakt je rit zinvoller. Niet alleen fietsen voor jezelf, maar ook voor een ander.” Zijn ervaring met ziekte en herstel bracht hem ook bij natuurlijke voeding. “Ik gebruik nu Kalkman. Natuurlijk, makkelijk verteerbaar en precies wat je nodig hebt tijdens lange ritten. Geen opgeblazen gevoel, geen dip.”

Voor Michel is de langste dag meer dan alleen fietsen. “Het gaat over samen lijden, samen lachen, samen kilometers maken — en ondertussen geld ophalen voor kinderen die vechten voor hun leven. Als dat geen motivatie is, wat dan wel?”